Sunny

Lieve poes, zo noemde mijn toenmalige neefje je.

Je was altijd een zorgenkindje, alles hebben we voor je gedaan.

Heb je meegenomen naar mijn nieuwe vrijgezelle huis, en dat ging goed toch.

Hoor de mensen al denken: het is toch maar een kat???

Nee, dat is ze niet, ze voelt haarfijn mijn emoties aan en reageert daar zeer alert op.

En nu, niet meer eten, niet meer drinken, niet meer zelf de vacht verzorgen, Sunny, je bent nog maar 7, bijna 8. Te jong om te gaan, maar ik zie het in je ogen. Je stiefzusje Giuilia ziet het en vermijdt je.

Tsja, het is maar een kat, wie dat nu tegen me durft te zeggen kan echt een rotschop krijgen, het is wel mijn Sunny, mijn zakdoekje, mijn humorvolle kat.

Dus, lieve Sunny, ga nog niet, kan het er even niet bij hebben, zal het nooit erbij kunnen hebben.

Vecht Sunny, laat niet los, je weet dat je mij en Giuilia verdrietig maakt.
Maar ja, de waarheid is soms hard, en die wil je niet zien, en is nu zo zichtbaar.

Dus nu doet het pijn Sunny.