Vreemd hoe het soms loopt. Zo loop je jaren te snotteren over een verloren "liefde" en dan ga je op een kopje koffie.
Kaboem...............
Ja, had hem al eerder in het verzier, maar ja, bezet, dus handjes thuis :)
En nu, kan me geen leven meer voorstellen zonder hem, missen krijgt een heel nieuwe betekenis, liefhebben ook.
Alsof de puzzle stukjes eindelijk op hun plaats vallen.
Nee, laat je niet meer gaan en zoals beloofd: jij wordt minimaal 100 en ik 105.
Liefde, mooi, en een natuurlijk anti depressivum :)
Hou van je, en ja, ik mis je nu alweer, na zo'n twee en en half uur :)
Nooit gehoopt, over gedroomd, en nu werkelijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten